Έχοντας ξυπνήσει εδώ και ώρα και ακούγοντας τον Wilhelm Kempff να ερμηνεύει την Appassionata στο ipod, αποφάσισα να κάνω μία πρωϊνή βόλτα για ενημέρωση στα διάφορα sites. Πριν λίγο έπεσε σε μία εντελώς κουφή και απρόσμενη είδηση στο ethnos.gr. Υπάλληλος σε κατάστημα Vodafone στην Πάτρα, απολύθηκε μέσω…κλήρωσης!!! Ούτε λίγο ούτε πολύ το αφεντικό έπρεπε να απολύσει έναν υπάλληλο (λόγω -και καλά- κρίσης) και επειδή δεν ήξερε ποιόν, την απόφαση την πήρε η κληρωτίδα!!! Ενώ όλοι -λέει το ρεπορτάζ- περίμεναν να αναδείξει η κληρωτίδα τον τυχερό που θα έπαιρνε κάποιο μπόνους, τελικά κάποιος (μία κοπέλα) έχασε τη δουλειά του!!
Τι άλλο θα ακούσουμε δηλαδή. Έχω ακούσει για τις κληρώσεις του Τζόκερ και των λοιπών άλλων τυχερών παιχνιδιών. Για κληρώσεις δώρων από ραδιοφωνικούς ή τηλεοπτικούς σταθμούς. Ακόμα και για κληρώσεις μπόνους από εταιρείες προς το προσωπικό. Κληρώσεις όμως απολύσεων πρώτη φορά ακούω. Πρώτη φορά όμως κάποιος εργαζόμενος μένει στο δρόμο επειδή…έτσι αποφάσισε η τύχη. Κατάσταση που αγγίζει τα όρια της παράνοιας, αν το καλοσκεφθεί κάποιος.
Δεν γνωρίζω αν η πράξη αυτή του εργοδότη συνιστά παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων του υπαλλήλου. Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο ή αν τέτοιου είδους πρακτικές συνηθίζονται σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Oύτε μπορώ να εικάσω τι μπορεί να αποφασίσει το όποιο αρμόδιο δικαστήριο αν η απολυμένη υπάλληλος αποφασίσει να προσφύγει εκεί. Απλά λέω οτι αυτή η διαδικασία είναι εντελώς παλαβή. Αφού το αφεντικό ήθελε να απολύσει έναν εργαζόμενο, ας το έκανε αλλά μόνος του και χωρίς τη βοήθεια της κληρωτίδας. Το εργάζεσθαι δεν είναι ούτε τζόγος ούτε τυχερό παιχνίδι για να μπαίνει σε διαδικασίες κληρώσεων.
Ιστοριες καθημερινης τρελας 
Κάποιες απολύσεις που έγιναν στην ”αγορά” μας με ντιρεκτίβα εξωτερικού…με κλήρωση έγιναν στην ουσία. Και χωρίς πολλή λογική.
”Δώξτε τόσους από την αποικεία Ελλάδα” είπαν τα πολυεθνικά ”κεφάλια”.
Απλά μετά δεν το έριξαν στα ζάρια για να βρούν τους χαμένους…
όχι Νίκο δεν συμφωνώ. Το να γίνουν απολύσεις είναι κάτι που όσο και αν πονάει, είναι αναμενόμενο στις μέρες που ζούμε. Ας γίνει όμως με βάση τις ανάγκες της εταιρείας και όχι με βάση το που φυσάει ο άνεμος ή το αν έφερε ντόρτια το αφεντικό ή όχι…
Έχεις όμως σκεφτεί το ενδεχόμενο, κάποιος εργοδότης – όχι αναγκαστικά ο συγκεκριμένος – θα πρέπει πράγματι να απολύσει ΕΝΑΝ υπάλληλο και ΟΛΟΙ να έχουν αξιολογηθεί από τον ίδιο ως ισοδύναμης αποδοτικότητας (έστω και στο περίπου), οπότε όντως να έχει πρόβλημα επιλογής και, για να είναι πιο ήσυχος με τη συνείδησή του, να προτίμησε την κλήρωση; Γι’ αυτό λοιπόν εγώ δεν είδα τόσο αρνητικά το συγκεκριμένο γεγονός (όταν το διάβασα) όσο φάνηκε στον περισσότερο κόσμο. Και στην τελική το προτιμώ: ήταν πιο έντιμο από το να επέλεγε επίσης τυχαία κάποιον και μετά να έμπαινε στη διαδικασία να σκαρφίζται δικαιολογίες (π.χ. ανεπάρκεια) που μπορεί να δημιουργούσαν και πρόβλημα επαγγελματικής αυτοπεποίθησης στον απολυμένο.
Μου θύμισε πάντως την εξαιρετική ταινία “Η εκλογή της Σόφι” η υπόθεση αυτή.
Δεν αμφιβάλω οτι ο συγκεκριμένος εργοδότης πράγματι έπρεπε να απολύσει κάποιον. Ούτε αμφιβάλω για το οτι ήταν σε τεράστιο δίλημμα ποιόν να απολύσει αφού όλοι είχαν ισοδύναμη -πάνω κάτω- αποδοτικότητα. Ωστόσο η λογική της κληρωτίδας ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ να γίνει public. Έπρεπε να το κάνει μόνος του στο σπίτι του και να ανακοινώσει την απόλυση στον άτυχο, δουλεύοντας στο μυαλό του μία δικαιολογία. Δεν έπρεπε όλο το προσωπικό του καταστήματος να εκτεθεί σε αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία επειδή αυτός προτιμούσε να έχει ήσυχη τη συνείδησή του
Έχεις δίκιο ότι έπρεπε να γίνει κατ’ ιδίαν. Βλακωδώς, προτίμησε τη “λύση” της δημόσιας κλήρωσης.
Και τώρα που το σκέφτομαι, μπορούσε να το είχε κάνει ακόμα καλύτερα. Αν όλοι οι υπάλληλοι είχαν την ίδια αποδοτικότητα, μπορούσε πάλι κατ’ ιδίαν να λάβει υπόψη του άλλα κριτήρια, όπως η οικογενειακή κατάσταση του καθενός υπαλλήλου, αν ήταν ο μόνος εργαζόμενος στο σπίτι, αν θα έβρισκε ευκολότερα δουλειά από τους άλλους κ.λπ. και να προχωρήσει σε επιλογή πλέον και όχι σε κλήρωση.
Όπως και να το δει κανείς, η κλήρωση ήταν χοντράδα από μέρους του.